ശ്രീമദ്‌ ഭാഗവതാഖ്യോയം പ്രത്യക്ഷ: കൃഷ്ണ: ഏവ ഹി ..
ഭാഗവത ഗ്രന്ഥം സാക്ഷാൽ ശ്രീകൃഷ്ണന്റെ തന്നെ പ്രത്യക്ഷരൂപം ആണ്.
അതിലെ ഓരോ സ്കന്ധവും ഓരോ അവയവം ആണ്. ഒന്നും രണ്ടും അദ്ധ്യായങ്ങൾ തൃപ്പാദങ്ങൾ.. പഞ്ചമം നാഭി... ദശമം മുഖം.. അങ്ങനെ ഒക്കെയാണ് സങ്കൽപം.
എനിക്ക് ഭാഗവതം പഠിക്കാൻ ഉള്ള ഉപദേശം ഗുരുവിൽ നിന്നും ലഭിച്ചിട്ട് ഒരു വ്യാഴവട്ടം കഴിഞ്ഞു. എന്നാൽ എന്റെ പഠനം. ഇനിയും ഒന്നും ആയിട്ടില്ല തെറ്റ് കൂടാതെ വായിക്കാൻ പോലും വളരെ പരിശ്രമം കൂടിയേ തീരൂ...
സപ്താഹ വായനക്കാരുടെ കൂടെ കൂടാൻ താല്പര്യം ഉണ്ട്. വേഗവായനക്കാരെ ആണല്ലോ അവര്ക്ക് ആവശ്യം വേഗവായന ഇപ്പോൾ പരിശീലിച്ചു വരുന്നു...
അർത്ഥവിചാരവും അന്യവിചാരവും പരിശ്രമത്തെ മന്ദീഭവിപ്പിക്കുന്നു. അർത്ഥവിചാരം നല്ലത് തന്നെ. എന്നാൽ അന്യ വിഷയങ്ങൾ സമയം അപഹരിക്കുന്നത് അധികവും മനസ്സിന്റെ ദുർവാസനകൾ കൊണ്ടാണ്. അവയെ അതിജീവിക്കാൻ പലപ്പോഴും കഴിയാതെ വരുന്നു. സുഖം നല്കുന്ന ചിന്തകളെ മനസ്സ് താലോലിക്കുന്നു. അവയിൽ കഴമ്പ് ഉണ്ടോ എന്നൊന്നും നോട്ടമില്ല.
സുഖം നല്കുന്ന അന്യ വിഷയങ്ങളുടെ ചിന്തനം മാനസികം ആയ വ്യഭിചാരം ആണ്. ഈശ്വര പ്രാപ്തിയിൽ നിന്നും അത് സാധകനെ അകറ്റുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ വഴി തിരിക്കുന്നു. ഓരോരോ അപകടത്തിൽ ചെന്ന് ചാടി കഴിഞ്ഞിട്ടാവും പലരും ആത്മാർത്ഥതയോടെ ദൈവത്തെ വിളിക്കുക.. ആപത്തു വലുതായാൽ ഭക്തിയുംഅതനുസരിച്ച് ആക്കം കൂടും. ആപത്തുകളുടെ തീവ്രത ആണ് പലരുടെയും ഭക്തിയുടെയും തീവ്രത.
ആപത്തിൽ ചാടുന്നവനെ ഭക്തി പിന്തുടരുന്നു. ഭക്തനെ ആപത്തും പിന്തുടരുന്നു. റൂട്ട് തെറ്റിയാൽ ഉടനെ പിടികൂടും. അതുകൊണ്ട് ഭക്തന്മാർ എല്ലായ്പോഴും ഭക്തന്മാർ മാത്രം ആയിരിക്കുന്നതാവും ഭേദം. ഭാഗികം ആയ ഭക്തിയും പാർട്ട് ടൈം ഭക്തിയും ഗുണകരമായി തോന്നുന്നില്ല
ഭാഗവത ഗ്രന്ഥം സാക്ഷാൽ ശ്രീകൃഷ്ണന്റെ തന്നെ പ്രത്യക്ഷരൂപം ആണ്.
അതിലെ ഓരോ സ്കന്ധവും ഓരോ അവയവം ആണ്. ഒന്നും രണ്ടും അദ്ധ്യായങ്ങൾ തൃപ്പാദങ്ങൾ.. പഞ്ചമം നാഭി... ദശമം മുഖം.. അങ്ങനെ ഒക്കെയാണ് സങ്കൽപം.
എനിക്ക് ഭാഗവതം പഠിക്കാൻ ഉള്ള ഉപദേശം ഗുരുവിൽ നിന്നും ലഭിച്ചിട്ട് ഒരു വ്യാഴവട്ടം കഴിഞ്ഞു. എന്നാൽ എന്റെ പഠനം. ഇനിയും ഒന്നും ആയിട്ടില്ല തെറ്റ് കൂടാതെ വായിക്കാൻ പോലും വളരെ പരിശ്രമം കൂടിയേ തീരൂ...
സപ്താഹ വായനക്കാരുടെ കൂടെ കൂടാൻ താല്പര്യം ഉണ്ട്. വേഗവായനക്കാരെ ആണല്ലോ അവര്ക്ക് ആവശ്യം വേഗവായന ഇപ്പോൾ പരിശീലിച്ചു വരുന്നു...
അർത്ഥവിചാരവും അന്യവിചാരവും പരിശ്രമത്തെ മന്ദീഭവിപ്പിക്കുന്നു. അർത്ഥവിചാരം നല്ലത് തന്നെ. എന്നാൽ അന്യ വിഷയങ്ങൾ സമയം അപഹരിക്കുന്നത് അധികവും മനസ്സിന്റെ ദുർവാസനകൾ കൊണ്ടാണ്. അവയെ അതിജീവിക്കാൻ പലപ്പോഴും കഴിയാതെ വരുന്നു. സുഖം നല്കുന്ന ചിന്തകളെ മനസ്സ് താലോലിക്കുന്നു. അവയിൽ കഴമ്പ് ഉണ്ടോ എന്നൊന്നും നോട്ടമില്ല.
സുഖം നല്കുന്ന അന്യ വിഷയങ്ങളുടെ ചിന്തനം മാനസികം ആയ വ്യഭിചാരം ആണ്. ഈശ്വര പ്രാപ്തിയിൽ നിന്നും അത് സാധകനെ അകറ്റുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ വഴി തിരിക്കുന്നു. ഓരോരോ അപകടത്തിൽ ചെന്ന് ചാടി കഴിഞ്ഞിട്ടാവും പലരും ആത്മാർത്ഥതയോടെ ദൈവത്തെ വിളിക്കുക.. ആപത്തു വലുതായാൽ ഭക്തിയുംഅതനുസരിച്ച് ആക്കം കൂടും. ആപത്തുകളുടെ തീവ്രത ആണ് പലരുടെയും ഭക്തിയുടെയും തീവ്രത.
ആപത്തിൽ ചാടുന്നവനെ ഭക്തി പിന്തുടരുന്നു. ഭക്തനെ ആപത്തും പിന്തുടരുന്നു. റൂട്ട് തെറ്റിയാൽ ഉടനെ പിടികൂടും. അതുകൊണ്ട് ഭക്തന്മാർ എല്ലായ്പോഴും ഭക്തന്മാർ മാത്രം ആയിരിക്കുന്നതാവും ഭേദം. ഭാഗികം ആയ ഭക്തിയും പാർട്ട് ടൈം ഭക്തിയും ഗുണകരമായി തോന്നുന്നില്ല
